V.V.I Wi en Baum in Chad vowurtelt

Wi en Baum in Chod vowurtelt?!

Eröffnung:

Eingangslied:

(nach der Melodie von „Wie freue ich der Botschaft mich …“, GL 803, 1. und 2. Strophe

Wi kumt olle in deyn Hous

Här Chod met Läiv un Dank!

Vadder, Suhn un Chäist chält ouse Grouß

dat ganze Liam‘ lang.

Wohen sö wi süss na gohn,

äls di ümm’e Rot un Hölpe frogen?

Deyn Wauert us vospruken is,

drüm läiwe wi nich ümmesüss.

Du häss us raupen, wi sind dor,

ach giv us deyne Huld.

Wi sind nich wäert, vo di to stohn

met ouse grauten Schuld.

Doch deyne Gnade giv us Maut.

Deyn Suhn vochaut vo us seyn Blaut.

Nimm ousen chauen Willen an,

wäil kenna us süss hölpen kann.

Begrüßung:

Einleitung:

So im‘ Vobeigohn kaik ik

up an ümmefallnen Baum.

He lach ganz losse do:

kläine, fäine dünne Wurt’l,

dicke un starke Wurt’l, 

vodreiet un votwisted,

dotüschen Äern, Stäine un Däers.

Von doher haale sick de Baum

Kraft un Hault.

Un wenn de Wurt’l nich voankärt inne Äern,

dat, wenn se ova daute un dröge sind

un kenne Narung täiet,

dann läwet ok boom in’n Baume nix,

dann bliv’e kahl un läich.

Wii k dat olle so bedänke,

bedänke ik mäin Liam un froge:

Wat sind dann mäine Wurt’l?

In wat von Boden sin ik dann wußen?

( Irmi und Hans-Georg Spangenberger, 2003, „Woher komme ich“ aus dem Buch „Wo meine Sehnsucht ein Zuhause hat“, 5. Auflage, Bernward bei Don Bosco)

Schuldbekenntnis:

Priester:

Süsters un Breuers,

äer dat wi up Choddes Wauert lustert un dat Opfer Christi fäiert,

wi wi röich seien un nodenken, wat wi wu vokährt maket hät un 

Chod frogen, dat he us vogiv.

Alle:

Ik chiewe vo Chod, denn Ollmächtigen

un vo ollen Süsters un Breuers tau,

dat ik Chaues nich doon un Leiges doon häwe.

Ik häwe sünnigt in Chedanken, Wauerten un Dauen;

deuer mäine Schuld,

deuer mäine Schuld, 

deuer mäine chraute Schuld.

Dorümme bäe ik to de säiligen jungen Fruhm Maria,

ollen Engeln un Häiligen

un to ju Süsters un Breuers,

fo mi to bäen bey Chod, ousen Härn.

Kyrie:

Priester:

Wi wit vo Chod um sin Erbarmen bäen.

Leser:  Wäil du us chäern häs, häste deyn Suhn uppe Äern schikket.

             Här, äbarme di! 

Alle:     Här, äbarme di! 

Leser:  Wäil du us chäern häs, is Jesus fo us an’n Kröuße stuhrm.

             Christus, äbarme di! 

Alle:     Christus, äbarme di! 

Leser:  Wäil du us chäern häs, wusste, dat wi met Jesus in’n Hiemel                   

             kumt.   

             Här, äbarme di! 

Alle:     Här, äbarme di! 

Priester:

De chaue Chod sa doch Nosicht met us häm un us ouse Sünnen vochiem.

Alle: Amen!

Gloria:

Priester: 

Vo Chods Glorie singet wi:

(nach der Melodie von „Gott in der Höhe sei Preis und Ehr“, GL 464)

Chod, di sey Preys un Loob un Ähr (Ehre),

den’n Löen Fräen (Frieden) up Äern!

Doch döa de Gnade imma mäer,

sass du vohäerlicht wärd’n.

Erbarm di Här! Wi bäet di an,

den chrauten Chod, de olles kann.

Will däinen di met Dank un Frömm’n,

denn chraut is deyne Häerlichkäit.

Tagesgebet:

Priester:

Wi wit bäen:

Här, Chod, du häs däine Löe chäern

un du fröwest di,

be us Menschenkinnern säien to könn’n,

chiv us än nihe un räine Hirte,

wat di chäern upnimmt,

dorümme bäe wi döa Jesus, Christus, ousen Härn,

de met di liam un rejäern döt,

imma un äiwig.

Amen.

Wortgottesdienst:

Lesung

Priester:

Wi lustert nu up de Wauere out de häiligen Läsung:

Läsung out’n Bräif an’ne Korinther:

De Apostel säg: Wi vokünniget an Wieten van den‘, weka kenne Fayler häv. Düt Wieten is nich van düse Äern, auk nich van de Grauten van düse Äern, wekke doch ürwer kurt odda lang affdanken möt.

Wi vokünniget dat, wat kenna wait, van dat Wieten, wat bloß Chod wäit. Düt Wieten häv us de Härchod van Äiwigkäit här so poroht haulen, dat wi vohäirlicht wärd’n söd.

Kenna van de Grauten häya up’e Äern ha düt Wieten begriepen. Wenn würklich änna dat begriepen he, wär de Här van’ne Häirlichkäyt nich an’t Kröuße schlagen worn.

Nai, wi vokünniget olles just so, äs et in’ne Bibel stäyt:

Wat keen Auge säyen un kenn Aua jömals hot häv un wat keen Menschen in’n Kopp kumen is, nämlich, dat wat de Härchod vo de poroot häv, weka Enne, den Härchod, läiv hät. 

Wi hät dorüawa Beschäit krien döa den häiligen Chäist. De Chäist is’et doch, weka olles döerdenket, sölva den unendlichen Ghod.

Düt wörn de Wauere out de häiigen Läsung.

Alle: Dank sey Chod.

Zwischengesang:

(nach der Melodie von „Gib uns Mut zum Hören“, GL 521, 1. + 2. Str.)

Här, giv us Maut to’n Lustan,

wat du us säien wuss.

Wi danket di,

du häs erlöset us.

Här, giv us Maut to chleim,

an di, un blos an di.

Wi danket di,

du bis jä nohe bey.

Evangelium:

Priester: De Här säi met ju!

Alle:        Un met deynen Chäist!

Priester: Out’n Evangelium na Matthäus (13.31-32)  

Alle:        Ähre säi di, o Här!

Priester:

Jesus sä: Met’n Hiemelräik is et wi met an Senfkauan. An Man say et up’n Aka. Et is dat klenste van ollen Sohtkauan, owa wen’t haugewußen is, is et dat grözte unna ollen Plant’n un wät win Baum, so dat de Vügel van Hiemel kumt un in de Böigen nestet.

                Evangelium van ousen Härn Jesus Christus.

Alle:        Lob säi di, Christus.

Predigt und / oder Predigtspiel:

Priester:

   De Baum is an Bield van ousen Liam. Oläine stäiht he up’n Lanne oda ouk met’ne ganze Masse tohoupe.

   In de Ort oda wi wi up düse Äern läwed, kann de Baum vogläiked wärn met ousen Liam, dat us Löe frogen löt, wo wi härkumt, wit us chait un wa wi in ousen Dräimen chärn säien wit.

   De Wurtel, weka faste in de Äern sittet, froget na den Worümme van ousen Liam, froget einfach, wo wi ouse Wurtel hät, wo wi härkumt.

   De Stamm löt us na de Froge kaiken: Weka oda wat hölt mi in mäin Liam?

   De Baumkraun, de imma up et Lächt, up den Hiemel tauwässet, kann us frogen, wat wi olle na chärn wärn wit un wat wi olle na föa hät. Wona lange ik out? Wohen däi ik chärn wassen?

   De Bläir, Blaum’n un wat de Baum upbringet, löt us frogen na dat, wa wi in ousen Liam oh kriegen hät oda wat wi doch na chärn häm won.

(Elsbeth Bihler, 2000, Auszüge aus „Einführung Symbolkreis Baum“ aus dem Buch „Symbolkreis Baum/Kreuz, Lahn-Verlag, S.65)

Wo fäin wi de rächte Anwauert up oll düse Frogen?

Volichte kann us de Geschichte „En Baum fotellt“ van Heinz Wagner födder hölpen. 

Geschichte:

Lektor:

   Wo ik kläin was, do däi ik niks mierken. Ova, wo ik dann grötter woad un mi sölms bekäik, do fell mi doch de Unnaschäid up. Ik was kläin, an bieten krum un vowassen. De anan Bäime, weka ik säen kon, wörn dotiegen riesig:

Graute Böeken met ganz grauten Kraun’n, hauge Dannen un Biargsahorn, weka in‘n Hiärwest ganz chial lüchtet.

   Ik stoh, dat mü je wieten, an’ne Biargswand up an smoolen Föasprung un häwe mäine Wurtel in’n bieten Äern un in Ritzen van den Stain’n vokrallt. Ik dräime da von, graut un fein to wärn. Mäine Kraun sa sik in’n Wäine wäigen. De Rähn sa mäine Blär putzen un de Sunne sa se wia dröge maken. Owa ik bläiw kläin. De Wäind postete döa mäine Braken, wen he up de Biargswand taukam un de Sunne wiermte me bloss bis Midag, dann fostack se sick ächtern Biarge un bloss de Bäime in’n Grunne un up de an’nern Säite to beschäin’n.

   Worümme mot ik just häia stohn? Out dat biet’n Äern kann ik nich genauch Mucki haalen, dat ik grötter un fäina word, wat sieker olle in mi stack. Ik was untofrän met mi sölwa. Worümme mos ik so säien un just so wärn?

   Owa ämol, an fäin’n Fröhjorsmuan, wo ik de Äern rauk unn’n van Grunne, de Drossel är Lied anfänk un mi de äisten Sunnenstroolen küssten, do üwakamt mi ganz warme un mollig.

   Wat was dat härlich an to säen! So weit, wi ik käiken konn, konn ken anne’re Baum in’n Grunne un up de ganzen Äern käiken. De Biarg ächta me hölt den kaulen Fuastwäind, weka vn den Eisbiarg kümmt, van mi aff.

   Van düsen Dag an häwe ik anfangen, notodenken un do word mi auk imma klorer: Ik sin, so wi ik sin, doch was Extras. Mäine Äigenort is mäin krumme Stamm, mäine forankelten Wurtel, mäine kurten un starken Börga. 

   Ik stoh häia chaut up mäine Stäie un sin ouk wat wärt. Ik mot bloss mäine Augen losmaken un mi auk richtig bekäiken. Anne’re Bäime, Dannen up den Hange chirgennürwa un de Böiken unn’n inn’n Grunne, de sint fäin un graut an äre Stäie, un ik stoh häia up‘n Föasprung. Worümme häv dat äigentlik so lange douat, dat ik dat säen häwe? 

(Elsbeth Bihler, 2000, „Ein Baum erzählt“ von K.H. Wagner aus dem Buch „Symbolkreis Baum/Kreuz“, Lahn-Verlag, S. 29)

Volichte fäin wi de Anwouert up düse Frogen in us sölms.

Glaubensbekenntnis:

Priester: Wi bekennt ousen Glauben un singet tohoupe.

(nach der Melodie „Wir Glauben …“, GL 467)

Wi chlaiwet fast‘ an eynen Chod,

de Vada, de aschauf de Wält,

de Suhn, de vo us drauch den Daut,

den häiligen Chäist, de olle hölt.

Wi chlaiv oläin an dinne Kiärk,

de äinig, häilich Christi Wiärk,

auk, dat de Daut nich imma bliv,

un dat’ten äiwig Liam giv.

Amen!

Fürbitten:

Priester:

Lot us bäen to ousen Härn Jesus Christus, de us vorspruaken häv, dat 

he imma bäe vo us bis to usen Änne.

Leser:

Wi bäet vo ouse Kranken un vo olle, weka leyen möt. Chiv’n chauen Maut un Tauvosicht. Schick’n Löe, weka chaut met den Kranken sind.

Loutet to’n Härn us raupen:

Alle: Här, erbarme di, Christus erbarme di, Här erbarme di.

Leser:

Wi bäet vo de Menschen, de unsieker sind, wäil se van vielen Säiten

imma wir wat anner‘s vöerkäuert kreit. Schänk düsen Löuen an fasten Chlaub’n an di.

Loutet to’n Härn us raupen:

Alle: Här, erbarme di, Chistus erbarme di, Här erbarme di.

Leser:

Wi bäet vo us sölms. Chiv us Chelotenhäit, dat wi unanäine outkumt un us hölpet, wenn Hölpe neidich is. 

Loutet to’n Härn us raupen:

Alle: Här, erbarme di, Chistus erbarme di, Här erbarme di.

Leser:

Wi bäet vo olle, weka us in de Äiwigkäit voroud chohn sind. Chiv’n Lauhn vo olles Chaue, wat se doon hät un riäke  ähre Fayler (Fehler) nich an. 

Loutet to’n Härn us raupen:

Alle: Här, erbarme di, Chistus erbarme di, Här erbarme di.

Priester:

Här, hölp us, dat wi in dinn’n Dienst imma tofrän bläiwet un dinn’n Lauhn bey di inn’n Hiemel kräiget. Do vo bäe wi döa Christus, ousen Härn.

Alle: Amen!

Eucharisitiefeier:

Lied zur Gabenbereitung:

(nach der Melodie „Was uns die Erde Gutes spendet“, GL 490, 1. – 3. Str.)

Wi bringet ouse Chaben här

ols Loub un Dank vo deynen Throun.

Här, giv se us vowandelt weyer

in Jesus Christus, deyn‘n Suhn.

Wat us de Äer’n Chaues chieben,

wat ouse Hänne färrigbrocht;

olles hött di, is deyn‘ne  bliem’n,

van dat is, wat wi mäiebrocht.

Nimm ouse Bäen un ouse Singen,

nimm ousen chauen Willen an.

Nimm du us sölwa, vo ollen Dingen:

Nimm us in ouse Schwachhäit an.

Gabengebet:

Während des Liedes zur Gabenbereitung betet der Priester:

Brot:

Wi preyset di, Här, ouse Chod. Du häs de Welt maket. Du giv’s us dat Braut, de Frucht out de Äern un van ouse Arbäit.

We bringet düt Braut vo deyn Angesicht, dat et us dat Braut vo dat Liam wäd.

Kelch:

Wi preyset di, Här, ouse Chod. Du häs de Welt maket. Du giv’s us den Weyn, de Frucht out den Weynstock un van ouse Arbäit.

Wi bringet düsen Kelch vo deyn Angesicht, dat he de Kelch vo ouse Häil wäd.

Nach der Händewaschung geht der Priester in die Mitte des Altars und spricht.

Mit ausgebreiteten Händen trägt der Priester das Gabengebet vor.

Priester:

Lotet us bäen:

Chaue Chod, düse häiligen Chaben wasche ouse Sünnen wäge un mak us to neyen Löen. Hölp us, dat wi dinn‘n Willen dauet, ümme so den Lauhn to kräigen, den du us vospruken häs.

Dorümme bäe wi döa Christus, ousen Hären.

Alle: Amen!

Eucharistisches Hochgebet = Präfation

Anschließend betet oder singt der Priester ein Lob- und Dankgebet.

Priester:

Et is würklich würdig un rächt, di, Här,

häiliger Vata, äiwiga Chod,

imma un ürvaol dankeschön to säien

döa dinn’n Suhn Jesus Christus.

He is din Wauert, döa dat häs du olles maket.

Enne häs du schicket as ousen Älösa un Häyland.

He is Mensch worn döa den häiligen Chaist,

born van de jungen Fruhm Maria.

Ümme den Plon ferrig to maken

un di an häilig Volk to chiem’n,

daye in’n Stierm de Arm’s outstrecken an’n Kröuse.

De Macht van Daue häv he brouken

un döa sin Upstohn van Daue häv he us et wieten loten.

Dorümme preyse wi Enne met den Ängeln un Häiigen

un singet tohoupe met ollen dat Lob van dinne Häirlichkäit.

Sanctus:

(nach der Melodie „Heilig, heilig in den Höhen“, GL 814)

Häilich, häilich in de Höchte,

Här un Chod, wat bis du graut.

Doch du kümm’s in ouse Mirre,

blievs bä us in ouse Naut.

Här, wi preyset deynen Nomen,

Dach un Nacht, to jeda Teyt.

Raupet di Hosanna tau:

Häilich, äiwich graut bis du.

Der Priester breitet die Hände aus und spricht:

Priester:

Jou, du bis häilich, du graute Chod,

van di kümmt olle Häirlichkäit.

Dorümme bäe wi di an,

schicke dinn’n Chäist up düse Gab’n

un make se häilich,

dat se vo us wärd Leyf un Blaut

van dinn’n Suhn, ousen Härn Jesus Christus,

de us updrägen häv,

düt Geheimnis to fäiern.

Hochgebet :

(Der Priester spricht die Worte Jesu über Brot und Wein)

Priester:

Den obend, wo he vorohn un outliefert worn is

un he out fräien Stücken dat Ley’n annam‘,

nam he dat Braut un seg Danke, brouk et un gav et 

sinn’n Jüngarn un seg:

Niemt un iärtet olle dovan,

dat is min’n Leyf, dat vo yu henngiven wät“

Just so namm he nan’n Iärten den Kelch,

danke namol un gav’n Kelch sinn’n Jüngarn un seg:

Niemt un drinket olle doraut,

dat is de Kelch van naien un äiwigen Bund,

min Blaut, dat vo ju un vo olle vogurten wät,

dat de Sünn’n vogiem wärt.

Daut düt to main’n Andenken.

Wir bekennen uns zu diesem Geheimnis:

Der Priester bittet für uns:

Priester:

Dorümme, chaue Vata, fäiert wi

dat Andenken van Daue un Upstohn van däin Suhne

un bringet di dat Braut van Liam

un den Kelch van Häil.

Wi danket di, dat du us roupen häs

un di hölpen drüwet.

Wi bäet di an: Chiv us wat meye van Christi Leyf un Blaut,

dat wi tohoupe goht met’n Häiligen Chäist.

Dank auk an dinne Kiärken up de ganzen Äern 

un bring’se tohoupe in deyn’n Liam

met ousen Popst Johannes Paul,

un den Bischöp Hans Josef,

ollen Bischöpen, Chäistlichen un Diakonen

un ollen, weka du roup’n häs in de Kiärken to hölpen.

Denk an ouse Breuers un Süsters,

weka us vorouhhtgohn sind un chleywet hät,

dat se upstohn daut.

Nimm se olle up in deyn‘n Räik,

wo se di säiet, van Auge to Auge.

Vata, äbarme di ürwa us olle,

dat wi dat äiwige Liam met de säiligen Chodesmutta Maria,

met den Apostels un ollen,

weka van Anfang de Äern di laiv hann’n,

dat wi di äert un preyset döa dain Suhn Jesus Christus.

Der Priester schließt seine Bitten mit einem Lobpreis:

Döa enne un met enne un in enne

bis du, Chod, ollmächtiga Vata,

tosamm’n met’n Häiligen Chäist

olle Häirlichkäit un Äere

nou, un in olle Äiwichkäit.

Amen.

Kommunion:

Der Priester bitten uns, gemeinsam das „Vater unser“ zu sprechen.

Priester: Loutet us bäen, so wi de Här us to bäen läert häv:

Alle:

Ouse Vata in’n Hiemel,

din Nom‘n sö imma met Äehren brouket wärn,

din Räik lot to us kum’n,

din Wille sa so dohn wärn

heya up Äern, wi he is dohn in’n Hiemel.

Do us dat Braut,

dat wey vo‘en Dach brouket.

Vogiv us, wat wi Schlächtes dohn hät.

Lot nix Layges an us rankum’n,

owa nimm wäge van us,

wat Bäyse is vo us.

Deyne is doch dat Räik

un de Kraft, un de Häirlichkäit

vo imma un äiwich.

Amen!

Friedensgebet

Priester:

De Här häv to sinne Apostels segt:

Tofreenhäit lot ik ju

un minne Tofreenhäit chiev ik ju,

dorümme bäe wi:

Här Jesus Christus, käik nich up ouse Sünnen,

owa up dat Chlaim van dinne Kiärken

un do us, wat du chärn wuss:

Äinichkäit un Tofreenhäit.

Un de Tofreenhäit van ousen Härn säi olleteyt met ju.

Alle:       Un met dinn’n Chäiste.

Priester: Lot us an Täiken chiem; dat wi us vodräegen wit.

Der Priester bricht das Brot und spricht:

Priester:

Dat Sakrament van Leyf un Blaut Christi giv us äiwich Liam.

Der Priester lädt zur heiligen Kommunion ein und spricht: 

Kommunion:

Der Priester teilt das Brot aus und spricht: 

De Läiv Christi!

Während der Kommunion: Orgelspiel

Lied nach der Kommunion: 

(nach der Melodie „Lasst uns miteinander“, GL 990)

Lotet us tohaupe, lotet us tohaupe,

singen, loben, danken den Härn.

Wi witt et tohaupe dohn,

singen, loben, danken den Härn,

singen, loben, danken den Härn

singen, loben, danken den Härn

singen, loben, danken den Härn

singen, loben, danken den Härn

Der Priester reinigt Schale und Kelch.

Nach einer kurzen Zeit der Stille spricht der Lektor den Meditationstext:

Lektor:

Ik hä nich chärn fo di,

dat du en Mensch wör’s,

wek’a an Läiv un Säle ganz

rächtwinklig is,

ganz glatt un sträit wi’n Pöppel

oda elechant wi’ne Züpresse.

Owa dat häk chärn fo di,

dat du met ollen,

wat krum be di ist

an chauen Platz in’n Liam fäin kans

una Choddes Sunne.

Dat auk,

wat nix in di worn is,

auk wat riäken drav

un auk dat Knorrige

un dat Unfärrige

in däin Liam

vo Chod Chnade fäin kann.

Schlussgebet

Priester:

Lotet us bäen:

Chaue Chod, in düse Fäier (Feier) häs du us van dinn’n chöttlichen Liam wat mäie dohn. Lot us nich van di wächchohn, un holt us faste in dinn’n Härn. Dorümme bäe wi döa Christus, ousen Härn.

Entlassung

Der Priester segnet uns.

Schlusslied:

„Kleines Senfkorn Hoffnung“, SL 269, 1. Und 5. Str.)

Auszug: